"Walka samców" część 5

Siedział przy biurku i nie mógł skupić się na pacy. Cały czas przed oczami miał Ulę. Sam zastanawiał się czy ten widok prześladuje go dlatego, że był wściekły na przyjaciela i sekretarkę czy dlatego, że ten widok tak na niego podziałał. Przez całą godzinę siedział zamyślony i totalnie zapomniał  o pracy. Ocknął go telefon. Przeciągnął się i przyłożył słuchawkę do ucha.

- Dzień dobry, mam przyjemność z Markiem Dobrzańskim?- usłyszał delikatny damski głos.

- Tak, a o co chodzi?

- Dzwonię do pana z szwalni pod Katowicami. Zaszła pewna pomyłka w projekcie kilku modeli ubrań i nie możemy połapać się o co chodzi. Musi pan tu przyjechać i naprawić te pomyłki.

- A nie można tego wysłać faxem?

- Tak się składa, że nasz fax uległ zepsuciu, a nowy będzie dopiero za tydzień. Wiemy jak ważny jest czas w tej profesji i nie możemy pozwolić sobie na takie opóźnienie produkcji.

- Dobrze- westchnął z niezadowoleniem- Kiedy mam być?

- Myślę, że jutro w południe byłoby jak najbardziej odpowiednio dla nas i dla pana.

- W takim razie jutro o trzynastej, może być?

- Jak najbardziej. Wyślę panu mailem dokładny adres.

- Dobrze, dziękuję i do widzenia- odłożył telefon- będę musiał wziąć Ulkę. Ona orientuje się w tych sprawach- pomyślał.

Już miał iść do Cieplak kiedy zatrzymała go osoba wchodząca do gabinetu prezesa. Zobaczył przed sobą Sebastiana, który nerwowo wyłamywał palce u rąk.

- Marek- zaczął cicho.

- Weź, skończ! Jeśli masz zamiar tłumaczyć się to przyszedłeś na próżno. Raz- co tu jest do wyjaśniania? Sytuacja jest jasna. Po drugie- nie obchodzi mnie co robisz po pracy. To wszystko?

- Marek- zawtórował.

- Ja skończyłem i myślę, że ty tez nie masz nic więcej do dodania. W takim razie dziękuję- gestem dłoni pokazał mu drzwi. Sebastian potulnie wyszedł z jego gabinetu.

Po wyjściu Olszańskiego zaczął chodzić po gabinecie. Zastanawiał się czy aby przypadkiem nie za bardzo pastwi się nad swoim przyjacielem. Przecież nie miał powodu być zazdrosny o Ulkę. Z drugiej strony przypominając sobie tę noc był wściekły.  Ta niepewność i wahanie nastroju go dobijało.

Pewnym krokiem wszedł do sekretariatu i od razu skupił wzrok na piszącej coś na komputerze Ulce. Jaka ona piękna taka zamyślona!- po chwili się zmitygował.

- Jutro musimy jechać do Katowic do szwalni- powiedział to rozkazującym tonem.

- Ale jak to?-niemal pisnęła. Była zaskoczona i informacją i tym w jaki sposób to powiedział.

- Mają jakieś problemy z projektami.

- Nie możesz pojechać sam?- wiedziała, jaka atmosfera będzie panowała w podróży.

- Nie. Jesteś moją sekretarką i twoim obowiązkiem jest towarzyszenie mi w takich wyjazdach- nie czekając na odpowiedź skierował się do gabinetu i trzasnął za sobą drzwi.

Była siedemnasta a on do tej pory nie wyszedł z pokoju. Trochę wstydził się swojego zachowania wobec Cieplak, a nie był osobą, która łatwo przeprasza i przyznaje się do błędu. Postanowił poczekać aż sekretarka pierwsza wyjdzie z firmy i dopiero on będzie mógł spokojnie opuścił budynek. Wcześniej zostawił uchylone drzwi więc słyszał co dzieje się w sekretariacie. Ula nie zamierzała wychodzić. Cały czas stukała swoimi paznokciami o klawiaturę usilnie coś pisząc. Nagle zadzwonił telefon. Usłyszał jak odbiera i rozmawia:

-  No hej, co tam?- To dzisiaj? Na śmierć zapomniałam!- gdzie czekasz?- Aaa, pod wejściem do firmy. To już schodzę.- Haha ty i te twoje pomysły. Okej może być kino- śmiała się do telefonu. Słyszał jak w pośpiechu pakuje swoje rzeczy do torebki i wyłącza komputer. Kiedy wyszła bez pożegnania poczuł smutek. Dobrzański chciałeś usłyszeć ‘pa’ po takiej akcji wcześniej? Żałosne.

Zastanawiał się nad tym z kim się umówiła. Przez nią mógł zacząć karierę detektywistyczną. Pamiętał jak mówiła o wejściu do firmy. Momentalnie podszedł do okna. Zobaczył Sebastiana. Zacisnął dłonie w pięści. Po chwili z budynku wyszła Ula i od razu podeszła do Olszańskiego. Uśmiechnęła się do niego, chwilę rozmawiali, ale coś było nie tak. Pożegnali się pod firmą i nie poszli razem.  Kiedy Seba zniknął z pola widzenia odwróciła się i znowu jej twarz rozjaśniała. Nie zważając na wysokie szpilki podbiegła i wtuliła się w ramiona wysokiej blondynki. Żywo rozmawiały na przemian wybuchając śmiechem.  Wsiadły do grafitowego audi i z piskiem opon odjechały.

Nie chciał być dzisiaj sam. Nie miał co liczyć na Sebastiana więc z braku laku wybrał się do rodziców. Usiedli wygodnie w salonie i popijając herbatę rozmawiali jak za starych dobrych czasów.

- Jak idą interesy synku?- Dobrzański senior zawsze miał ochotę na rozmowę o biznesie. Był ciekawy jak radzi sobie jego pierworodny.

- Całkiem nieźle. Jutro muszę jechać do Katowic.

- A to coś się stało?- był wyraźnie zaniepokojony.

- Nic poważnego. Parę pomyłek w rubrykach i tyle.

- A to przynajmniej tyle. A właśnie- przypomniał sobie nagle- Mamy dla ciebie wspaniałą wiadomość.

- Słucham- widział entuzjazm ojca.

- Pojutrze przyjeżdża Paulinka na kilka dni.

- Cześć tatko- szybko ściągnęła szpilki z bolących nóg i uściskała ojca.

- Witaj córciu. Jak było w pracy?

-  Nie najgorzej- krzyknęła do niego w drodze do swojego pokoju. Odłożyła torebkę i wróciła do kuchni.

- Przygotowałem dla ciebie kolację- podał jej talerz z kanapkami- Herbaty?- zapytał.

- Poproszę-  zaczęła zajadać się posiłkiem. 

Następnie zmęczona weszła pod prysznic. Zmywała resztki tego dnia. Myślała nad tym jak potraktował ją Marek. Cicho wsunęła się pod ciepłą kołderkę, kiedy koło niej pojawiła się Beatka.

- Betti, nie śpisz jeszcze?- była zaskoczona obecnością siostry.

- Przeczytasz mi bajkę?- spytała błagalnym głosem. Przytaknęła i zrobiła jej miejsce w łóżku. Przytuliła dziecko do siebie i sięgnęła po książkę.

- Może być tak jak z księciem i księżniczką, że czasem ludzie się nie słuchają?- po skończeniu czytania bajki, Betti zaczęła się zastanawiać.

- Tak- odpowiedziała zamyślona- Czasem dorośli  nie chcą wysłuchać siebie nawzajem i dochodzi do wielu problemów, konfliktów. A wystarczyłaby jedna rozmowa. Tak jak ze mną i Markiem- dodała w myślach- Dobra księżniczko, trzeba iść spać- zawyrokowała. Pocałowała siostrę w czoło.

- Dobranoc Ula.

Układając się do snu usłyszała dźwięk przychodzącej wiadomości. Sięgnęła po telefon i spojrzała na wyświetlacz. Nie spodziewała się sms-a od niego o tej porze. Marek?

‘’ Wyjeżdżamy jutro o dziewiątej. Bądź pod firmą to zgarnę cię od razu jak będę jechał po papiery. Myślę zostać dwa dni w Katowicach, więc odpowiednio się spakuj…

Już słyszała ten poważny i rozkazujący ton.

...Jedziemy razem moim samochodem, bo nie ma sensu tłuc się pociągiem. A i przepraszam za dzisiaj. Dobranoc Ula.”

Nie mogła ukryć zdziwienia, kiedy kończyła czytać wiadomość.