"Zdradziłaś mnie" część 8

-Seba, ja już nie wytrzymuje- żalił się przyjacielowi, kiedy usiłował trafić piłką do kosza.

- Co tym razem?- był wyraźnie zniechęcony. Przegrywał z Markiem ośmioma punktami.

- Ulka- odpowiedział krótko i westchnął.

- Że co?- zdziwił się. Był przyzwyczajony do porządku pomiędzy Dobrzańskimi. Z wrażenia aż stanął w miejscu.

- Oszukuje mnie. Najpierw mówi mi o spotkaniu biznesowym, które jak się okazuje w ogóle nie ma, a potem mówi mi, że spotkała się z koleżanką, której nie znam. Coś mi nie pasuje.

- A może się wypaliłeś w łóżku i szuka nowych atrakcji?- zaśmiał się. Dobrzański spiorunował go wzrokiem.- Dobra, dobra, żartowałem- podniósł ręce w geście kapitulacji.

- Bardzo śmieszne. W łóżku jest idealnie, jakbyś chciał wiedzieć. Tu chodzi o coś innego- zaczął intensywnie myśleć.

- To jak nie romans, to  co?

- Nie wiem Seba, nie wiem…- przerwał na chwilę- Ale się dowiem.

Dwa miesiące później:

Udane małżeństwo Uli i Marka było tylko pozorami. Tak naprawdę te niedomówienie niszczyły ich relacje. Marek coraz bardziej podejrzliwy bał się o najgorsze.  Jego wyobraźnia podkładała mu czarne scenariusze. Bał się, że Ula go zdradza. Jego podejrzenia zwiększały się po ostatniej sytuacji.

- Myślałam o jakiejś wspólnej kolacji, czy coś- podsłuchał strzępki rozmowy- No to jak nie możesz jutro, to może w sobotę? Co tam w ogóle u Darii?- kilka spotkań spowodowały, że kobiety zaprzyjaźniły się- Okej, to super. No ja też nie mogę rozmawiać za bardzo. Do zobaczenia- uśmiechnęła się przez telefon.

Na razie nie chciał robić afery. Postanowił poczekać na rozwój sytuacji. Zaczął ją bardziej kontrolować. Przyglądał się jej zachowaniu. Niby wszystko  było normalnie, ale coś mu nie grało.

Spacerowała wzdłuż alejki i podziwiała piękną, polską, złotą jesień. Schyliła się i podniosła pożółkły liść klonu. Urzekła się nim. Patrzyła uważnie na niego i naszła ją głęboka refleksja. W końcu zauważyła, że między nią a Markiem zaczyna się coś psuć. Nie mogła sobie wybaczyć, że oszukuje Marka, ale to zaszło za daleko. Bała się z tego wszystkiego wykręcić. Bała się powiedzieć prawdy. Bała się, że jak powie mu wszystko, on od niej odejdzie. Bała się, że nie będzie w stanie jej zrozumieć, że nie pojmie jej powodów, dla których tak lawirowała i po prostu nie powiedziała mu prawdy. Jeżeli teraz powie co i jak będzie musiała się tłumaczyć ze wcześniejszych kłamstw. Była wystraszona tą sytuacją. Długo nad tym myślała. W końcu doszła do wniosku, że Marek ją kocha i że wybaczy. Musi mu wszystko opowiedzieć. Podniosła wzrok i spojrzała na promienie słońca, które rozświetlały jej twarz. Dzisiaj mu wszystko powiem!- postanowiła. Skierowała oczy na wejście do parku i od razu zauważyła osobę, z którą się umówiła.

- Daria się załamała. Nie ma żadnych szans- prowadzili rozmowę od trzydziestu minut.

- Może to nic straconego- próbowała pocieszyć Piotra, który wyraźnie był zdołowany. Siedział na zielonej ławce w środku parku ze schowaną twarzą w dłoniach, a Ula głaskała jego plecy w geście pocieszenia.

- Ula, ja nie daję rady. Już nie wytrzymuję- popatrzył na nią zmęczonymi oczami.

- Wszystko się ułoży, rozumiesz!- próbowała mu wytłumaczyć, żeby się nie poddawał.

- Ja się załamałem. Daria nie chce się leczyć, a choroba pogarsza jeszcze jej stan- nakreślał sytuację.

- Będzie dobrze! Musisz być dla Darii silny, musisz ją wspierać. Wystarczy, że ona się załamała. Piotr, ona oczekuje oparcia w tobie. Weź się w garść!- w końcu jej słowa zaczęły dochodzić do niego. Jego kącik ust lekko się podniósł.

- Dzięki Ula, dobrze mieć taką przyjaciółkę- podziękował jej.

- Wiem doskonale o tym- wyszczerzyła się. Roześmiany pocałował ją w policzek i przytulił. Nie zauważyli, że kilka metrów przed nimi ktoś ich obserwuje z wyciągniętym telefonem i robi zdjęcia.

-Marek- zdyszana wbiegła do gabinetu Dobrzańskiego.

- Co się stało?- patrzył na swoją sekretarkę przerażonymi oczami. Nie mogła złapać oddechu. Wymachiwała ostentacyjnie rękami przed sobą- Justyna!- ponaglił ją. W odpowiedzi podała mu komórkę.  Oniemiał. Zobaczył swoją żonę w objęciach innego. Jeszcze bardziej przeraził się, gdy dostrzegł, że to Sosnowski.

- Jak szłam na pocztę przez park, koło firmy zobaczyłam ich. Na początku myślałam, że to tylko przyjacielskie spotkanie, ale nagle zaczęli się całować- podkolorowała trochę rzeczywistość. Rozbieganymi oczami spojrzał na nią, kiedy wypowiadała ostatnie słowa i z prędkością światła wybiegł z gabinetu.