"Jak śmiesz?" część 8

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Wyszedł z rodzinnego domu całkowicie rozbity. Doskonale zdawał sobie sprawę, że ta rozmowa nie będzie łatwa, ale tego, co go spotkało, nie przewidział nawet w najgorszych snach. Jeszcze Ulka chciała tak po prostu uciec, pozbawić go kontaktu z jego malutką iskierką. Wsiadł za kierownicę i ruszył w kierunku klubu 69. Stojąc na czerwonym świetle wybrał jeszcze numer do swojego najlepszego przyjaciela. Może chociaż on poprawi mu trochę humor.

- Cześć stary, możesz być za kwadrans pod 69?

- Jasne, stało się coś? – Odpowiedział zdezorientowany Olszański.

- Chcę z tobą pogadać. – Zmieniło się światło na zielone, więc bez pożegnania rozłączył się i ruszył z piskiem opon.

Kwadrans później siedzieli już w klubie ze szklaneczką whisky. Dobrzański w milczeniu wodził opuszkami palców po krawędziach naczynia. Sebastian bacznie przyglądał się poczynaniom swojego przyjaciela. Nie chciał na niego naciskać, ale wiedział, że coś musiało się stać. Sekundy przechodziły w minuty, w końcu Dobrzański wpatrując się tempo w ciecz, zaczął z siebie wyrzucać.

- Matka mnie wydziedziczyła. – Dyrektor zakrztusił się łykiem wysokoprocentowego napoju, którego akurat brał łyk.

- Co? Jak to wydziedziczyła? Dlaczego? – Kompletnie tego nie rozumiał.

- Powiedziała, że jestem jej życiową porażką. – Zaśmiał się gorzko. – Bardziej niż mnie, kocha swoją idealną i nieskazitelną córeczkę. -  Nie mógł się powstrzymać, aby nie ironizować.

- A co na to twój ojciec? – Dobrzański usłyszawszy te słowa, po raz kolejny, roześmiał się drwiąco.

- Nawet się nie odezwał, siedział cicho jak pantoflarz. – Bardzo liczył to, że chociaż ojciec się za niego wstawi, jak się okazało, przeliczył się.

- Może był w szoku? – Sebastian próbował usprawiedliwić ojca swojego przyjaciela, ale on tylko machnął ręką.

- Daj spokój, nie mam ochoty na rozmowy o nich. – Zamyślił się na chwilę. – Ulka mnie oszukała.

- Jak to Cię oszukała? – HR ’owiec po raz kolejny nie rozumiał o co chodzi prezesowi.

- Jest ze mną w ciąży. – Zaśmiał się pogardliwie. –Chciała wyjechać bez słowa. Jak mogła mi nie powiedzieć, że będę ojcem?

- A co zrobiłeś, jak się dowiedziałeś, że będziecie mieli dziecko? – Chciał się upewnić, czy jego przypuszczenia są trafne.

- No a co miałem zrobić? Trzasnąłem drzwiami i wyszedłem. Oszukała mnie! – Olszański spojrzał na niego z politowaniem i z dezaprobatą pokręcił głową.

- Ty jesteś idiotą, czy ty tylko udajesz? – Marek obrzucił go spojrzeniem, wyrażającym zdumienie. Nie takich słów spodziewał się z ust przyjaciela. – Ona nie chciała cię łapać na dziecko. Nie chciała ci się narzucać, nie musiała ci niczego mówić, bo nie wiedziała czy traktujesz ją i dziecko poważnie, a poza tym, to był tylko romans.

W tym samym czasie, gdy Marek i Sebastian siedzieli w klubie, w rezydencji Dobrzańskich pojawili się, Paulina i Aleksander Febo, zaproszeni przez Helenę. Paulina jadąc tam, myślała, że Dobrzańskiej udało się wpłynąć na syna i będzie siedział tam skruszony i potulny.

- Udało Ci się, Heleno, wpłynąć na Marka? – Zapytała Febo ledwo przekroczywszy próg domu.

- Niestety Paulinko. – Westchnęła zrezygnowana. – Ten wieczny Casanova zbuntował się i nie chciał słyszeć o ślubie, ale nie martw się. – Po chwili dodała. - Może to i lepiej, że tego ślubu nie będzie? Może znajdziesz sobie kogoś innego, kto cię doceni i nie będzie cie zdradzał. Nie wiem w kogo wrodził się Marek, ale on nie jest już moim synem.

- Jak to nie jest już twoim synem? – Ożywił się Aleks.

- Wydziedziczyłam go, nie potrzebujemy w rodzinie tego nieudacznika. – Powiedziała butnie.

- Heleno! – Wrzasnął Krzysztof, który schodził właśnie po schodach i usłyszał słowa swojej żony. – Nie mów tak o Marku! – Helena prychnęła pogardliwie.

- Krzysiu nie denerwuj się, a wy dzieci wchodźcie do salonu. – Szybko zakończyła temat Marka.

- Jak już powiedziałam, Marek nie będzie już prezesem, ani współwłaścicielem firmy. – Febo uśmiechnął się chytrze. – Dlatego, aby nie przeciągać, mianujmy Aleksa na prezesa, jutro podpiszesz odpowiednie dokumenty.

- Bardzo się cieszę Heleno, że przejrzałaś na oczy i mianowałaś mnie prezesem.  

- Fratello, gratuluję. W końcu pokarzesz na co cię stać i udowodnisz, że to ty zasługiwałeś na to, by zostać prezesem F&D. – Pogratulowała bratu panna Febo.

Pani domu, kazała gospodyni przygotować wystawną kolację, aby uczcić sukces Aleksa. Wszyscy byli w szampańskim nastroju, tylko Krzysztof siedział smutny. Nie mógł pogodzić się ze stratą swojego syna. Był jego oczkiem w głowie. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Helena jest w stosunku do własnego dziecka, taka oschła. Zawsze faworyzowała Aleksa i Paulinę. Do tej pory myślał, że chce wynagrodzić im śmierć rodziców, ale po dzisiejszym incydencie naszły go niepokojące myśli, że ich syn nie jest dla niej ważny, a nawet, że go nie kocha.

Pod siedzibą domu mody zatrzymała się taksówka, z której wsiadło dwóch mężczyzn, weszli do budynku, pośpiesznie spakowali rzeczy prezesa, napisali wypowiedzenie, które zostawili w recepcji wraz z darowizną na udziały. Niemal biegiem opuścili budynek i odjechali. Marek nie chciał widzieć nikogo z swojej rodziny.  Chciał także, uniknąć tych wszystkich ciekawskich spojrzeń pracowników. Taksówką odwiózł Sebastiana do jego mieszkania, zostawił też u niego swoje rzeczy które zabrał z firmy. Wiedział, że musi załatwić jeszcze jedną, ważną sprawę, której nie chciał odkładać na później. Czterdzieści minut później, wysiadł z taksówki przed domem Cieplaków, przez chwilę krążył, niczym zraniony zwierz, nie mogąc się odważyć, aby wejść do środka. Obawiał się, że po tym co dzisiaj zrobił nie będzie chciała z nim rozmawiać. W końcu przekonał samego siebie, że da radę i ruszył na podwórko. Stojąc przed drzwiami, po raz kolejny naszły go wątpliwości. Już chciał zapukać, ale jego ręka zawisła w powietrzu kilka centymetrów od drzwi. Dam radę! – Pomyślał i zapukał, po chwili w drzwiach stanęła Cieplakówna w koszuli nocnej. Była bardzo zdziwiona jego wizytą, gdyż stała z szeroko otwartymi ustami…