"Feministka" część 2

Serdecznie zapraszam Was na kolejną część Feministki. Ta dość kontrowersyjna miniaturka, przeradza się w (short) story. Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu :) 

Pozdrawiam i Zapraszam, UiM

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

Dwa lata temu, jego życie legło w gruzach. Dwa lata temu, ukazał się artykuł, który nie zostawił na nim suchej nitki. Od tego czasu jego życie straciło sens. Jego rodzina traktował go z bardzo dużym dystansem, a wszystkie panienki których, jak dotąd, miał na pęczki, nie były już nim zainteresowane. W sumie to on sam już nie miał ochoty na hektolitry alkoholu, noce zarwane w klubie, uwieńczone gorącym, dzikim i bez uczuciowym rżnięciem. Tak, to z pewnością nie był seks, to było pospolite rżnięcie, aby zaspokoić te prymitywne potrzeby. Sam się sobie dziwił, jak zmienił się jego pogląd na to, co robił w przeszłości. Marek Dobrzański pragnął się zakochać, czuć motyle w brzuchu i to podekscytowanie przed spotkaniem z ukochaną osobą. Pragnął stabilizacji, ciepła drugiej osoby, oddania i nawet wierności. I w tej kwestii jego pogląd ewoluował, jak dotąd, wierność była dla niego abstrakcją, błahostką, rzeczą absolutnie zbędną, a teraz uważał, że to coś bardzo ważnego, bo daje mu wyłączność do tej ukochanej osoby. Nie chciałby myśleć o tym, że może teraz, ktoś po nim „poprawia”. Początkowo był wściekły na pannę Cieplak, że rozpieprzyła jego ułożone, pełne uciech życie, wtedy zrobiłby wszystko aby się zemścić, aby ją zniszczyć. Jednak z biegiem czasu zaczął dostrzegać pozytywne strony tego incydentu. To dzięki niej, nie uległ autodestrukcji. Mimo upływającego czasu i zmian jakie zaszły w Juniorze Dobrzańskim, jego rodzina nie potrafiła mu wybaczyć i dać drugiej szansy. Niby utrzymywali kontakt, ale przy każdej, nadarzającej się okazji, starali się wbić mu jakąś szpilę. Marek niechętnie jeździł do rodziców, wolał jechać nad Wisłę, usiąść na kamieniu przy brzegu i analizować swoje dotychczasowe zachowanie oraz błędy. Cały czas szukał drugiej połówki, jednak bez rezultatów. Wszystkie jego związki szybciej się kończyły, niż zaczynały.

Pochylał się właśnie nad dokumentami, które były mu potrzebne, na negocjacje w Londynie, gdy do jego gabinetu wszedł w doskonałym nastroju Olszański. Dobrzański przyjrzał mu się uważnie.

- Co ty taki zadowolony? – Zapytał po chwili prezes.

- Właśnie się dowiedziałem, że będę ojcem. Violka jest w ciąży.

- Stary, gratuluję. – Starał się, aby jego głos brzmiał szczerze, lecz ciężko było mu ukryć zazdrość, smutek.

- Marek, nie łam się, niedługo i ty znajdziesz tę właściwą kobietę. – Pocieszał go Olszański.

- Ta, dobry żart. Ja nigdy nie będę ojcem, nigdy nikt nie powie do mnie tato. – Zaśmiał się gorzko. – Jestem jakimś trefny, że nie potrafię stworzyć nic trwałego. Chcę być szczęśliwy, czy to aż tak wiele?

- Jeszcze będziesz szczęśliwy. – Zapewnił go kadrowy, Dobrzański z powątpiewaniem pokręcił głową.

Spakował wszystkie potrzebne mu dokumenty do teczki, omiótł gabinet wzrokiem, czy niczego nie zapomniał, gdy już się upewnił, wyszedł do sekretariatu i zwrócił się do swojej sekretarki.

- Viola, zarezerwuj mi bilet do Londynu na jutro rano.

- Tak jest szefie. – Zasalutowała. – Powrotny też zarezerwować?

- Nie, bo nie wiem ile mi zajmą negocjacje. – Już wychodził z sekretariatu, gdy mu się przypomniało, że nie zorganizował sobie noclegu. – Aa, zapomniałbym. Zarezerwuj mi jakiś hotel. – Uśmiechnął się do niej. – Gratuluję ciąży, do zobaczenia.

Następnego dnia, bardzo wcześnie rano wylądował na lotnisku Heathrow w Londynie. Pogoda była tego dnia bardzo piękna, ale jak to na wyspach, zmieniała się co chwilę. Miało to swój urok, lecz na dłuższą metę mogło być męczące. Wychodząc na zewnątrz, oślepiły go promienie porannego słońca, zakrył dłonią oczy i uśmiechnął się. Może ten wyjazd, to nie taki zły pomysł. – Pomyślał. Tego dnia miał bardzo dobry humor. Podszedł do postoju dla taksówek i wsiadł do jednej z nich.  Pojechał prosto do hotelu, rozpakował się i wziął prysznic. Wiedział, że ten kontrakt jest bardzo ważny dla jego firmy i, że musi zrobić wszystko, aby doszedł on do skutku. Dzięki niemu Febo & Dobrzański i FashionUK staliby się partnerami biznesowymi. Otworzyłoby to nowy, brytyjski rynek dla FD, a dla angielskiej firmy polski. Ubrany w markowy garnitur, w kolorze głębokiej czerni i kontrastową śnieżnobiałą koszulę, zszedł do restauracji na śniadanie. W Polsce nie zdążył nic zjeść. Wieczorem długo jeszcze pracował i zaspał, ledwo zdążył na odprawę. Wiedział, że gdyby nie przyleciał do Londynu o czasie, ojciec zarzuciłby mu nieodpowiedzialność i z pewnością stwierdziłby, że spędził kolejną noc z jakąś ‘wywłoką’ z klubu. Tyle razy próbował im tłumaczyć, że z tym skończył, że się zmienił, ale patrzyli na niego z politowanie i powtarzali ‘tacy jak ty, nigdy się nie zmieniają’.

W tym samym czasie, gdy zabójczo przystojny brunet konsumował samotnie śniadanie w hotelowej restauracji, pewna piękna szatynka otworzyła swoje piękne, niebieskie oczy. Usiadła na łóżku i rozejrzała się po mieszkaniu. Nie spała tej nocy zbyt dobrze. Denerwowała się przed spotkaniem z prezesem FD. Nie wiedziała jak zareaguje na spotkanie z nią. Ona w przeciwieństwie do niego wiedziała,  że dziś razem usiądą przy jednym stole i wraz z panią prezes FashionUK, będzie z nim negocjować warunki kontraktu. Wzięła orzeźwiający, lodowaty prysznic. Zimna woda, która spływała po jej ciele, szybko przywróciła jej jasność myślenia. Po śniadaniu zaczęła przygotowywać się do śniadania. Postawiła na skórzaną, beżową, rozkloszowaną spódnicę, białą koszulę oraz na czółenka i torbę w stalowym kolorze. Zrobiła też minimalistyczny, naturalny makijaż. Gdy była już gotowa, zamknęła mieszkanie, wsiadła do swojego Mini Cooper s i ruszyła w kierunku siedziby firmy.

Od pół roku piastowała stanowisko dyrektora finansowego. Eva zatrudniła ją, jak twierdzi, dlatego, że zobaczyła w niej prawdziwą, twardą kobietę, która nie boi się wyzwań i nie pozwoli sobie w kaszę dmuchać.

 Wszedł do ogromnego budynku w Canary Wharf. Budowla była cała oszklona i nowoczesna. Siedziba firmy mieściła się na czterech ostatnich piętrach drapacza chmur.  Wjechał windą na odpowiednie piętro, następnie podszedł do recepcji.

- Dzień dobry! – Mówił po angielsku. – Jestem Marek Dobrzański i byłem umówiony z panią prezes Eve Rowland – Taylor.

- Proszę przejść do sali konferencyjnej. – Uśmiechnęła się do niego. Z pewnością była po jego urokiem. – Na końcu korytarza ostatnie drzwi po prawej stronie.

Wszedłszy do pomieszczenia zobaczył niezbyt ładną, rudą kobietę, pochyloną nad dokumentami. Miała ostre rysy, które nadawały jej srogiego wyrazu twarzy.

- Dzień dobry! – Usłyszawszy jego głos podniosła wzrok. - Marek Dobrzański, byliśmy umówieni.

- Oh, tak. Dzień dobry, proszę usiąść. – Wskazała mu fotel. – Proszę chwilę zaczekać, zadzwonię po naszą dyrektor finansową. – Sięgnęła po słuchawkę telefonu stojącego na szklanym blacie, wystukała trzy cyfry i po chwili powiedziała. – Urszula, przyjdź do konferencyjnej.

Nie czekali długo, aż szklane drzwi do sali otworzyły się, a w mich stanęła urocza szatynka. Marek przyglądał się jej w skupieni. Osoba stojąca w drzwiach była łudząco podobna do… To Ula! – Pomyślał. Była jeszcze piękniejsza, niż wtedy gdy widzieli się ostatni raz. Widział zdenerwowanie na jej twarzy. Tego jeszcze nie grali, nieustępliwa panna Cieplak, boi się mnie. – Zaśmiał się w myślach. Uśmiechnął się do niej delikatnie. Był początkowo zaskoczony, tym, że ją tu spotkał, ale nie chciał dać tego po sobie poznać i chyba mu się udało. Spotkanie przebiegło zgodnie z planem, jutro mieli omawiać dalsze aspekty kontraktu. Wyszedłszy z pomieszczenia, szybko poszedł za Cieplakówną,  która była w połowie korytarza. Zachowywała się tak jakby przed nim uciekała. Dogoniwszy, złapał ją za nadgarstek i odwrócił do siebie przodem.

- Chciałbym z tobą porozmawiać. – Powiedział wpatrując się w jej oczy.

04.05 - XI część opowiadania - "Jak śmiesz?"