"Walka samców" część 2

Kolejne dni upływały jej bardzo szybko. Wciąż zagoniona, wiecznie zajęta pracą. Lubiła takie momenty. Bardziej wolała zaprzątać sobie głowę rzeczami, które mają jakiś wpływ na nią, cyferki dzięki którym mogła kupić jedzenie. Chciała się wyrwać z tego świata, który ją otaczał, a praca była idealnym rozwiązaniem. Nie musiała myśleć o tym co spotkało ją w życiu. Nie było to coś strasznego, ale dla niej, kruchej i delikatniej kobiety wręcz było nie do przeżycia. Wciąż czuła ból po stracie ojca, który zginął w wypadku na budowie rok wcześniej. Dla niej ten dzień kiedy dowiedziała się o śmierci Cieplaka wyrył się w pamięci na długo. Pamiętała wszystko, z każdym nawet najdrobniejszym szczegółem tak, jakby to było wczoraj. Tłamsiła to w sobie, nikomu niczego nie mówiąc. W zasadzie nie miała komu tego powiedzieć. Mimo swojej urody nie była typem imprezowiczki. Znała tylko kilka osób z poprzedniej pracy, a z nimi najwyżej mogła porozmawiać o pogodzie. W duchu  cieszyła się, że przynajmniej teraz znalazła bratnią duszę. Osobę, której może się wygadać i przy okazji mieć pewność, że coś doradzi, pomoże. Taką  osobą był Olszański. Co prawda czuła, że Sebastian chciałby coś więcej, ale na razie nie była na to gotowa. Może kiedyś?

Wypełniała ostatnie rubryki w zestawienia obrotów i sald, kiedy do pomieszczenia wszedł Marek.

- Panie prezesie- wstała szybko z krzesła, ściągając w dół dopasowaną, fioletową sukienkę. Spojrzał na nią z nieukrywanym zachwytem- za pięć minut przyniosę sprawozdanie, o które pan prosił wcześniej.

- Dobrze, nie ma problemu- uśmiechnął się do niej z wdziękiem i ruszył w stronę drzwi. Zatrzymał się w półkroku i spojrzał na nią ponownie- Mów mi po imieniu- zachęcił ukazując swoje dołeczki w policzkach.

- Ale nie wypada- czuła się skrępowana, kiedy on świdrował ją wzrokiem.

- A ja myślę inaczej. To polecenie służbowe- zmarszczył brwi w oznace zdenerwowania, by po chwili ryknąć śmiechem- Marek, pamiętaj!- krzyknął za  sobą, wchodząc do gabinetu. Potrząsnęła głową, kiedy została sama w sekretariacie i wróciła do swojej pracy.

- Hej- usłyszała za sobą głos Sebastiana.

- Cześć- odpowiedziała mu uśmiechając się do kolegi. Wstała z krzesła i wpadła w jego ramiona. Był to przyjacielski gest. Choć znali się krótko to między nimi była tak silna nić porozumienia, że nie przeszkadzała im ta bliskość. Tak wtulonych w siebie zastał Marek. Wyszedł z gabinetu po kawę i oni byli pierwszym obiektem, na którym zatrzymał się wzrok. Aż zagotowało się w środku. Patrzył na nich takim wzrokiem, jakby chciał ciskać  piorunami. Nie zauważyli go.

- To co, znowu jakiś lunch?- Jak to znowu?- był zdezorientowany. Byli kumplami od podstawówki i zawsze zwierzali się sobie z randek, a Seba nic nie wspomniał o spotkaniu z Ulą.

- Seba- westchnęła- mam dużo pracy- spojrzała na papiery na jej biurku.

- Pomogę ci- zaproponował.

- Nie Seba- wtrącił Marek- To praca Uli, ty masz inne sprawy na głowie- zaskoczył kumpla ostrym tonem.

- Dobra, dobra- przewrócił oczami- To nici ze wspólnego posiłku- zwrócił się do Cieplak- popatrzyła na niego przepraszająco.

- Sam widzisz- dodała szeptem.

- Ula, zrób mi, proszę, mocną kawę- po chwili wpatrywania się w Olszańskiego ocknął się.

- Dobrze, już idę- szybko odwróciła się na pięcie i ruszyła do socjalnego. Co go ugryzło?

- A ciebie zapraszam do mnie!- bez wahania wszedł do gabinetu zostawiając otwarte drzwi dla Sebastiana.

- Możesz mi powiedzieć co to było?

- Nic- lakonicznie odpowiadał na jego pytania, patrząc się na panoramę Warszawy.

- Jak nic? Huknąłeś na nas, jakbyśmy coś złego robili!

- Może robiliście- jego wzrok przeszedł na Olszańskiego.

- Niby co?

- No flirtujesz z nią.

- I to jest złe? Od kiedy?

- Nie uznaję romansów w pracy- zaczął bawić się długopisem.

- Czyżby? A twoje kochanki, które były przy okazji twoimi podwładnymi?

- Wyrażę się jasno. To przeszłość i na ten moment nie uznaję romansów w pracy. Koniec dyskusji- był coraz bardziej nerwowy.

- Marek, czy tobie chodzi o Ulę?