"Zdradziłaś mnie" część 5

Przez całe popołudnie próbowała skontaktować się z nim. Wszelkie próby okazały się bezskuteczne. W końcu odpuściła. Zajęła się dokumentami. Musiała myśleć o pracy, bo inaczej wariowała. Cały czas w jej głowie huczały słowa  przyjaciółek. Wyobraźnia podsuwała  jej czarne scenariusze. Przed oczami miała Marka, który pieści ciało innej kobiety w jakimś cztero-gwiazdkowym hotelu. Przecież Marek od  zawsze lubił luksus. Wyobrażała sobie wszystko, w najdrobniejszych szczegółach, nawet kolor ścian i pościeli. Potrząsnęła głową, by pozbyć się tych myśli. Od początku małżeństwa nigdy nie podejrzewała Marka o zdradę. Owszem, czasem była zazdrosna, ale to jest tylko zdrowa oznaka w każdym związku.

Kiedy skończył opowiadać i wrócił do rzeczywistości, sięgnął do kieszeni marynarki i złapał w dłonie komórkę. Wyświetlacz wskazywał dwadzieścia trzy nieodebrane połączenia od Uli.

- Kurde- krótko przeklął i szybko wstał- Chyba powinniśmy wracać do firmy.

- Masz rację- złapała wyciągniętą do niej rękę i wstała- trochę tu siedzieliśmy.

- Następnym razem ty opowiesz mi swoją historię, a jeszcze kolejnym powspominamy czasy studiów- zawyrokował.

- Czyli na pewno będą jeszcze dwa wypady. Jestem za!- uśmiechnęła się.

- Ula, stało się coś?- zaczął mówić od razu, kiedy przekroczył próg jej gabinetu.

- Nie, nie- szybko zaprzeczyła, nie patrząc na niego- Chciałam się dowiedzieć, gdzie jesteś.

- Byłem z Justyną się przejść. Chwilę pogadaliśmy. Nie miałem w ogóle ochoty pracować- ciężko opadł na fotel i poprawił krawat.

- O czym tak długo gadaliście?- dalej nie zaszczyciła go wzrokiem.

- Długo?- spojrzał na zegarek i przeraził się- Fakt, trochę nam zeszło. Przepraszam skarbie, że nie odebrałem, ale po prostu nie słyszałem. Miałem wyciszony dzwonek. Byliśmy niedaleko. Swoją drogą Justynie bardzo smakowały nasze zapiekanki- wreszcie spojrzała na niego.

- Byłeś z nią w naszym miejscu?- wrzasnęła.

- No nie myślałem, że to będzie ci przeszkadzało- był zdezorientowany jej wybuchem.

- Mogłeś się domyślić. To było moje i twoje miejsce. Tylko i wyłącznie. Bez wstępu dla innych- wstała gwałtownie z fotela, ominęła go i otworzyła drzwi- zniszczyłeś to miejsce- ostatni raz spojrzała na niego z ogromnym bólem wypisanym na twarzy i wyszła zostawiając go w osłupieniu.

Długo dochodziła po rozmowie z Markiem. Przechadzała się ulicami Warszawy i nie mogła sobie znaleźć miejsca. Dotarła do części stolicy, której prawie nie znała. Zatrzymała się pod jedną kawiarnią i zamyśliła się. Dawno nie piłam prawdziwej, aromatycznej kawy. To, co  pije się w firmie nawet nie można nazwać kawą. Zdecydowała się wejść. Pomieszczenie było nowocześnie urządzone, a do tego bardzo przytulne. Usiadła przy jednym stoliku i zanurzyła się w karcie. Wszystkie nazwy kusiły i nie  mogła się zdecydować, co wybrać.  Rozejrzała się dookoła, bacznie obserwując co inni ludzie piją. W kawiarni utrzymanej w szarościach i brązach siedziało niewielu ludzi. Przede wszystkim siedziało tam kilka par i pojedynczy klienci. Jedna osoba przykuła uwagę Uli. Spojrzała dokładniej  i poznała go. Wtedy on także ją dostrzegł. Uśmiechnął się, złożył gazetę, dopił kawę i podszedł do niej.

- Ula- złożył ręce w charakterystycznym geście- pięknie wyglądasz.

- Piotr- uścisnęła go- dawno się nie widzieliśmy.

- To prawda, dużo się pozmieniało. Nie wiedziałam, że jesteś w Warszawie. Byłeś w Bostonie.

- Byłem, byłem- dosiadł się- Najlepsza jest caffe latte- sugestywnie zerknął na kartę. Przywołał kelnera i zamówił kawę- Spędziłem tam dwa lata. Po roku byli ze mnie tak zadowoleni, że przedłużyli mi kontrakt.

- To bardzo się cieszę, że cię docenili. Nie chciałeś zostać?- zapytała.

- W Warszawie jest moje miejsce- odpowiedział wymijająco- Rozwinąłem swoje umiejętności i mogłem wracać. A co u ciebie?

- No ja jestem szczęśliwą mężatką, dalej pracuję w F&D i tyle w temacie. Nic ciekawego się nie dzieje. A ty? Żona, dziewczyna?

- Narzeczona- uściślił- od roku. Musisz ją poznać- uśmiechnął się lekko.

- Jako kto?- wyszczerzyła zęby- przerwali na chwilę rozmowę, kiedy kelner podał kawę.

- Jako stara, dobra znajoma.

- Stara? Dzięki wielkie!- oboje wybuchli śmiechem.