"Seks minionego lunch 'u" część 2

UWAGA!

W OPOWIADANIU MOGĄ POJAWIĆ SIĘ TREŚCI DLA DOROSŁYCH.

ALKOHOL, SEKS, NARKOTYKI, WULGARYZMY, PRZEMOC

- Dzień dobry pani Urszulo – wchodząc do sekretariatu, usłyszała głos za plecami. Odwróciwszy się, zobaczyła Dobrzańskiego. Uśmiechał się do niej zalotnie.

- Dzień dobry panie dyrektorze – odpowiedziała i odwróciwszy się do niego plecami, poszła w kierunku swojego miejsca pracy.

- Chciałbym – powiedział stając przed jej biurkiem – abyśmy mówili sobie po imieniu. Będziemy razem pracować i tak będzie nam wygodniej – wyjaśnił.

- Oczywiście jak pan – widząc jego spojrzenie, domyśliła się, że popełniła faux pas. – To znaczy, jak sobie życzysz – znów obdarzył ją promiennym uśmiechem.  – Czy masz dla mnie jakieś zadania do wykonania? – zapytała sprowadzając go na ziemię.

- Tak – odpowiedział spoglądając na kartki trzymane w dłoni – przepisz tego maila do naszych kontrahentów. Ich adresy mailowe zapiałem ci na odwrocie. Gdy już się z tym uporasz, przygotuj mi kosztorys nowej kolekcji. Wszystkie niezbędne dane znajdziesz w tym segregatorze – podszedł do regału stojącego nieopodal jej biurka, wyciągnął czerwony segregator i podał jej go. – To na razie tyle, gdybyś czegoś potrzebowała, to będę u siebie. – Ruszył do swojego gabinetu, gdy nagle zatrzymał się w półkroku – ale zanim zaczniesz, to zrób mi kawy – spojrzał na nią wzrokiem pięciolatka proszącego mamę o nową zabawkę.

- Dobrze, już idę – podniosła się z krzesła. – Jaką pijasz?

- Czarną z odrobiną mleka i łyżeczką cukru – kiwnęła tylko głową i poszła do socjalnego zrealizować zamówienie szefa.

- Mocną, czarną, z dwiema łyżeczkami cukru - pokiwała ze zrozumieniem głową i poszła do socjalnego. Gdy czekała, aż ekspres napełni filiżankę kofeinowym płynem, do pomieszczenia weszła piękna brunetka ubrana w bardzo drogie ubrania. Mimo jej nietuzinkowej urody, bił od niej chłód.

- Pani jest naszą nową modelką? - zapytała z wyższością.

- Nie, zostałam zatrudniona na stanowisko sekretarki dyrektora do spraw promocji - odpowiedziała uprzejmie. Wiele plotek krążyło po firmie. Jedna z nich mówiła, że narzeczoną Marka jest jakaś piękna, ale zarazem wyniosła i zapatrzona w siebie Włoszka. Nie miała pewności, ale wydawało jej się, że to właśnie jej rozmówczyni była przedmiotem plotek. Kobieta omiotła ją przeszywającym spojrzeniem, aż przeszedł ją dreszcz. Nic nie powiedziawszy, odwróciła się na pięcie, zadarłszy nos, szybkim krokiem wyszła z socjalnego. Ula zmarszczyła brwi zaskoczona zachowaniem partnerki swojego przełożonego.

- Czy możesz mi powiedzieć czy ty robisz to specjalnie? - wpadła do jego gabinetu bez pukania i zapytała pretensjonalnym tonem.

- Paula, o co chodzi? - zapytał zdezorientowany.

- Zatrudniłeś ją specjalnie, żeby zrobić mi na złość? - ledwo powstrzymywała się od krzyku. - Czy ty musisz przespać się ze wszystkimi swoimi podwładnymi?

- Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym się z nią przespać - pomyślał, a na głos powiedział - Paulina uspokój się i przestań opowiadać te brednie. To ojciec ją zatrudnił, nie ja. Ula jest gruntownie wykwalifikowanym fachowcem i jest cennym nabytkiem dla naszej firmy - mam nadzieję, ze dla mnie też będzie cennym nabytkiem. - Słysząc, że to nie jej przyszły mąż stoi za zatrudnieniem tej wywłoki, uspokoiła się nieco. Miała za złe Krzysztofowi, że zatrudnił tę kobietę. Z niechęcią musiała przyznać przed samą sobą, że ta Cieplak jest od niej ładniejsza. Co więcej, musi być też bardzo inteligentna, bo zatrudnił ją sam Krzysztof dla którego ważne są kwalifikacje, a nie rozmiar biustu i długość nóg, które są najważniejszym kryterium, które Marek brał pod uwagę.  

Spędzała kolejny samotny wieczór, oglądając nudny paradokument, których notabene nie znosiła, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Z ulgą wyłączyła telewizor i wolnym krokiem ruszyła do drzwi. Spojrzała przez wizjer i zobaczyła swojego przyjaciela Maćka.

Nie zwlekając, szybko otworzyła drzwi.
- Maciuś – zapiszczał radośnie i bezpardonowo rzuciła mu się na szyję. – Co ty tutaj robisz? – zapytała odsunąwszy się delikatnie od niego – nic nie mówiłeś, że będziesz w Warszawie.  

- Miałem trochę spraw do załatwienie i pomyślałem, że wpadnę – uśmiechnął się do niej promiennie – mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – upewnił się.

- No nie żartuj tak nawet – żachnęła się. – Ty nigdy nie przeszkadzasz. Wchodź napijemy się herbaty i zjemy ciasto, chyba, że jesteś głodny to podgrzeję ci pierogi?

- Poproszę – spojrzał na nią z rozanieloną miną – nic od rana nie jadłem.

- To opowiadaj, jak ci się wiedzie w tym Lublinie – zagadnęła, gdy postawiła przed nim talerz.

- Jakoś leci – powiedział przełykając kęs pieroga. – Praca nawet fajna, bo w moim zawodzie, załoga też w sumie jest okay, ale Lublin leży dość daleko od Rysiowa i nie zawsze mogę przyjechać na weekend do moich rodziców. Oni już się starzeją i martwię się o nich. Myślałem nawet o tym, żeby zaproponować im przeprowadzkę do Lublina, ale nie wiem jak to przyjmą.

- Spróbuj – powiedziała, gładząc go po ramieniu – moglibyście sprzedać dom w Rysiolandzie i kupić coś w Lublinie. Miałbyś rodziców blisko siebie i nie musiałbyś ładować się w gigantyczny kredyt.

- Masz rację, to maiłoby same plusy – uśmiechnął się wdzięcznie, odsuwając pusty talerz. – A co u ciebie?

- A ja znalazłam w końcu pracę – uśmiechnęła się promiennie.

- Naprawdę? –pokiwała twierdząco głową – no to gratuluję – uściskał ją. – To pochwal się, gdzie pracujesz.

- W domu mody Febo & Dobrzański, jestem sekretarką dyrektora do spraw marketingu. Praca w sumie fajna, ale mój przełożony i jego przyjaciel ślinią się na mój widok jak pies na dorodny kawał mięsa – mówiąc to skrzywiła się delikatnie. – Najbardziej wkurzają mnie te ich podrywy niskich lotów i to, że mimo iż są zajęci, wcale im to nie przeszkadza.

- Witaj w świecie mody kochana  - powiedział uśmiechając się cwaniacko.

- Dziękuję Ula, jesteś wspaniała – usłyszała pochwałę z ust przełożonego. – Cieszę się, ze tak szybko udało ci się z tym uporać, to było mi bardzo potrzebne.

- Naprawdę nie masz mi za co dziękować, to tylko moja praca – odpowiedziała skromnie.

- Nie bądź taka skromna – uśmiechnął się do niej prowokująco – w ramach podziękowań chciałbym cię zaprosić dzisiaj na kawę po pracy – słysząc jego propozycję wywróciła oczyma. – Tutaj niedaleko jest… - nie dała mu dokończyć.

- Myślę, że to nie jest najlepszy pomysł. Jesteś moim przełożonym, a ja twoją pracownicą i tego się trzymajmy. – Podniosła się z sofy – jeśli to wszystko, to już pójdę. Mam trochę rzeczy do zrobienia – nie czekając na jego reakcję, wyszła z gabinetu, zostawiając w nim oszołomionego Marka. Nie spodziewał się takiej reakcji. Jeszcze żadna kobieta mu nie odmówiła. Smak porażki był dla niego okropny. Po wyjściu z gabinetu Dobrzańskiego, postanowiła wyjść się przewietrzyć i trochę uspokoić. Z Markiem bardzo dobrze się dogadywała i lubiła z nim pracować, ale gdy włączyła mu się tryb podrywacza, wszystko psuł. Zastanawiała się, czy on w końcu odpuści. Wyszedłszy przed budynek firmy zobaczyła kadrową – Alicję Milewską. Kilka razy rozmawiały w bufecie, a między nimi nawiązała się nić porozumienia.

-Witaj Alicjo – powiedziała cicho, podszedłszy do niej.

- Ula – kobieta uśmiechnęła się do niej promiennie – co słychać, jak ci się u nas pracuje?

- Nawet, tylko Marek cały czas mnie podrywa. Daje mu wyraźnie do zrozumienia, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego, a on nic sobie z tego nie robi – żaliła się.

- Ten typ tak ma – odpowiedziała spokojnie kadrowa – zapalisz? –zapytała wyciągając paczkę papierosów z torebki.

- Nie, dzięki, nie palę – po chwili namysłu powiedziała, - albo daj. Muszę się jakoś uspokoić. Jak myślisz, kiedy sobie mnie odpuści?

- Nie wiem, -odpowiedziała szczerze – wszystkie jego poprzednie asystentki i sekretarki mu ulegały, więc nie potrafię ci powiedzieć, kiedy mu przejdzie.

- A Violetta? Ona tez była jego kochanką? – zainteresowała się.

- Broń boże, Violetta jest szpiegiem Pauliny. Jej głównym zadaniem jest donoszenie Paulinie o wszystkich wyskokach Marka.

- Ja chyba nigdy tego nie zrozumiem. Ona wie o jego zdradach, a mimo to jest z nim dalej? Przecież to poniżające – mówiła zdegustowana.

- Ula, to wyższe sfery. Tam się liczą pieniądze, kontakty i wpływy. A poza tym od dziecka wpajano im, że są sobie pisani.

- Ale to i tak patologiczny związek.

-Może i masz racje, ale to ich sprawa i ich problemy – zgasiły papierosy – wracamy?

- Tak, tak – odpowiedziała wyrwana z zamyślenia.